Het KiFiD heeft naar aanleiding van een door een consument op 30 oktober 2019 ingediende klacht tegen een verzekeraar op 1 juli 2020 een niet bindend advies gegeven. Bij bovengenoemde uitspraak herhaalt het KiFiD dat het niet doorsturen van toepasselijke voorwaarden door de adviseur aan de consument voor rekening komt van de verzekeraar.

Wat was er aan de hand?

De consument heeft, met tussenkomst van een adviseur, bij de verzekeraar een inboedelverzekering afgesloten. Op de verzekering zijn algemene voorwaarden van toepassing. Die voorwaarden luiden, voor zover van belang:

“(…)

Welke risico’s zijn verzekerd?
Deze verzekering geldt voor de volgende risico’s:
(…)
/ Diefstal of een poging hiertoe;
Er moeten sporen van (in-)braak zijn. Er is een eigen risico van € 250,- per gebeurtenis. Wordt inboedel uit een bijgebouw of schuur gestolen? Dan vergoeden wij maximaal € 500,-.
(…)”

Op 14 oktober 2018 heeft er een diefstal plaatsgevonden in de woning van de consument. Daarbij werd de televisie, geld, sieraden, een mobiele telefoon en schoenen weggenomen. Van deze diefstal is aangifte gedaan bij de politie.

Uit het door de politie opgemaakte proces-verbaal blijkt dat de consument heeft verklaard dat hij de sleutels van zijn woning in de brievenbus heeft laten zitten. Verder heeft hij verklaard dat hij braaksporen heeft aangetroffen aan de deur en de deurpost.

Op 16 oktober 2018 heeft de consument geconstateerd dat er ook was ingebroken in zijn kelderbox. Ook daarvan is aangifte gedaan.

De consument heeft vervolgens een claim bij de verzekeraar ingediend. Daarop heeft de verzekeraar een expert ingeschakeld. Deze expert heeft in zijn expertiserapport verklaard, voor zover van belang:

“Toedracht
Inbraak 1: 14 oktober 2018
Verzekerde was even naar zijn auto gelopen en heeft zijn sleutelbos even op de gemeenschappelijke toegangsdeur laten zitten. Onbekende daders hebben de sleutels bemachtigd en hebben hoogstwaarschijnlijk hiermee de voordeur van de woning op de derde verdieping geopend en diverse inboedelzaken ontvreemd. Er zijn door ons geen braaksporen waargenomen.

Inbraak 2: 16 oktober 2018
Onbekende daders hebben de deur van de berging (behorende bij de woning) opengebroken en hebben een uitdeukset ontvreemd. Braaksporen zijn door ons waargenomen.”

De verzekeraar wijst vervolgens de claim van de consument af. Daarbij verwijst de verzekeraar naar de algemene voorwaarden.

De consument is het daarmee niet eens, nu hij stelt deze voorwaarden niet te hebben ontvangen. De consument beroept zich dan ook op vernietigbaarheid van de voorwaarden. Of anders gezegd: omdat de consument de voorwaarden niet voor of tijdens het sluiten van de overeenkomst ter hand gesteld zouden zijn, trekt hij een streep door de inhoud daarvan.

De verzekeraar geeft aan dat de toepasselijke voorwaarden naar de adviseur van de consument zijn verzonden. Niet blijkt echter dat die adviseur die voorwaarden voor of tijdens het sluiten van de overeenkomst de consument ter hand gesteld heeft.

De consument meent dan ook dat de voorwaarden niet op de voorgeschreven wijze aan hem zijn verstrekt.

Het KiFiD schrijft in 4.3 van haar oordeel:

“Uit de stukken in het dossier blijkt niet dat Consument aan Verzekeraar toestemming
heeft gegeven om het adres van zijn adviseur te gebruiken voor de toezending van de Voorwaarden. Verzekeraar voert aan dat hij ervan mocht uitgaan dat de Voorwaarden doorgestuurd zouden worden door de adviseur van Consument, maar het risico dat de adviseur de Voorwaarden niet doorstuurt, mag niet voor rekening van Consument komen. Zie randnummer 4.1.6 van de uitspraak Commissie van Beroep Kifid 2010-011. Ook uit de wetsgeschiedenis blijkt dat een verzekeraar niet kan volstaan met een toezending van de verzekeringsvoorwaarden aan een assurantietussenpersoon (Kamerstukken I 2008/09,
31358, C, p. 3 en 10 en r.o. 3.7 van de uitspraak van de Rechtbank ’s-Hertogenbosch
21 maart 2012, ECLI:NL:RBSHE:2012:BV9069, te raadplegen op www.rechtspraak.nl).”

Verder staat het KiFiD stil bij de vraag of sommige bepalingen in de algemene voorwaarden zogenaamde kernbedingen zijn. Dergelijke bedingen kunnen door aanbod en aanvaarding deel uitmaken van de verzekeringsovereenkomst zelf, maar in deze blijkt het KiFiD van aanvaarding door de consument daarvan niet. Het KiFiD oordeelt dat het beding waarin is opgenomen dat om aanspraak te kunnen maken op dekking sprake moet zijn van braaksporen en dat er een hoger eigen risico geldt voor bijgebouwen is aan te merken als een zogenaamd kernbeding.

Tenslotte is het KiFiD van mening dat het polisblad vermeldt dat de verzekering een inboedelverzekering betreft. Ook wordt op het polisblad de door de verzekeringnemer te betalen premie vermeld. De verzekering is daarmee, aldus het KiFiD in deze uitspraak, voldoende bepaald.