Recent is een nieuw wetsartikel (7:128a lid 1 BW) ingevoerd betreffende veilingen.

Volgens dat nieuwe wetsartikel mag een hypotheekhouder, vaak een bank, niet overgaan tot veiling dan nadat tenminste twee maanden zijn verstreken na het tijdstip waarop de vordering opeisbaar is geworden. Bovendien moet de hypotheekhouder de klant persoonlijk hebben uitgenodigd om in overleg te treden over de betalingsachterstand. Dat laatste is inmiddels al in de processen van de meeste banken verwerkt. Volgens de wetgever kan de bank slechts afwijken van de wettelijke verplichtingen om de klant persoonlijk te benaderen en om voornoemde termijn van twee maanden in acht te nemen, als dit in redelijkheid niet van haar kan worden gevergd. Dat is bijvoorbeeld het geval als de klant failliet is verklaard of met onbekende bestemming is vertrokken zonder achterlating van contactgegevens.

Deze wetsbepaling kan op verschillende manieren worden uitgelegd.

In de praktijk lijken notarissen en banken nu voor zekerheid te kiezen, en een meest ruime interpretatie toe te passen. Dit betekent dat er een termijn van twee maanden wordt gehanteerd tussen het moment dat de vordering van de bank schriftelijk wordt opgeëist en het moment waarop het exploot van de aanzegging van de executie (de veiling) wordt uitgebracht.

Overigens duurt een veilingtraject al snel langer dan bovengenoemde twee maanden, zodat deze nieuwe wettelijke bepaling voor de reguliere bankpraktijk weinig nieuwswaarde in zich heeft. Voor andere financiers, welke in de praktijk vaak minder worden “geremd” in hun handelen door de gebruikelijk door de bank in acht te nemen zorgvuldigheid, zou dit wel tijdsvertragend kunnen werken.