De Hoge Raad heeft op 17 januari 2020 een arrest gewezen over het antwoord op de vraag of een bestuurder van een vennootschap aansprakelijk gehouden kan worden voor een selectieve betaling in het zicht van faillissement.

De hoofdregel is dat een bestuurder van een vennootschap niet persoonlijk aansprakelijk is jegens een vennootschapsschuldeiser die is benadeeld wegen het onbetaald en onverhaalbaar blijven van zijn vordering op de enkele grond dat die bestuurder het faillissement van de vennootschap heeft aangevraagd en daarna heeft bewerkstelligd of toegelaten dat de vennootschap een of meer schuldeisers heeft betaald met voorrang boven die vennootschapsschuldeiser.

De Hoge Raad verwijst daarbij naar zijn eerdere arrest in de zaak Ontvanger / Roelofsen en oordeelt dat de betrokken bestuurder ter zake van deze benadeling persoonlijk aansprakelijk kan worden gehouden indien zijn handelen of nalaten als bestuurder ten opzichte van de schuldeiser in de gegeven omstandigheden zodanig onzorgvuldig is dat hem daarvan persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt. Pas dan is de bestuurder aansprakelijk te houden.

De Hoge Raad was in eerstgenoemde zaak van mening dat een dergelijk persoonlijk verwijt niet aan de bestuurder gemaakt kon worden. De bestuurder ging dan ook vrijuit.

De Hoge Raad trekt dan ook een streep door het standpunt van de schuldeiser dat, kort gezegd, een bestuurder van een vennootschap onrechtmatig handelt jegens onbetaald gebleven schuldeisers van die vennootschap als hij het faillissement van die vennootschap heeft aangevraagd en daarna een schuldeiser selectief betaalt, behoudens de aanwezigheid van een rechtvaardigingsgrond. Deze maatstaf vindt (dus) geen steun in het huidige recht.

Het bovenstaande brengt met zich dat, indien een schuldeiser zich tekort gedaan voelt, deze schuldeiser bovengenoemd persoonlijk ernstig verwijt aannemelijk zal dienen te maken om bij de bestuurder aan te kunnen kloppen de door de vennootschap onbetaald gelaten vordering te voldoen.