Werkgevers maken tegenwoordig veel gebruik van middelen waarmee personeel op de werkvloer kan worden gecontroleerd. Denk bijvoorbeeld aan track & trace-systemen, (verborgen) camera’s of bodycams. Dit levert regelmatig discussies over de bewijskracht op.

Het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch heeft op 14 november 2019 een uitspraak gedaan over het gebruik van een verborgen camera door een werkgever. Los van de contouren van het rechtmatig gebruik van een dergelijke camera, is deze uitspraak om nog een andere reden lezenswaardig.

Het Gerechtshof was nl. van mening dat het gebruik van verborgen camera’s op de werkvloer in het algemeen niet is toegestaan. Privacy is immers een groot goed. Indien echter sprake is van een serieuze verdenking van een strafbaar feit, hetgeen in deze zaak (ECLI:NL:GHSHE:2019:4092) het geval was, is het gebruik van een verborgen camera onder voorwaarden toegestaan. Het Gerechtshof plaatst echter nog een opmerking ‘in de zijlijn’. Het Gerechtshof overweegt namelijk:

“Afgezien van het voorgaande overweegt het hof nog dat niet als algemene regel geldt dat de rechter geen acht mag slaan op onrechtmatig verkregen bewijsmateriaal. In beginsel wegen het algemene maatschappelijke belang dat de waarheid aan het licht komt, alsmede het belang dat partijen erbij hebben hun stellingen in rechte aannemelijk te kunnen maken, zwaarder dan het belang van uitsluiting van bewijs. Slechts indien sprake is van bijkomende omstandigheden, is uitsluiting van dat bewijs gerechtvaardigd (zie HR 18 april 2014, ECLI:NL:HR:2014:942).”

Deze regel is ook buiten arbeidsrechtzaken de maatstaf voor het al dan niet in de beoordeling ‘meenemen’ door een rechter van onrechtmatig verkregen bewijs in civiele zaken.