Soms wordt door de deurwaarder geprobeerd om, los van het leggen van loonbeslag, een aanvullende betalingsregeling te treffen. Soms kan het individuele budget van de debiteur daarvoor ruimte bieden. Vaak is dat echter niet het geval. Indien de financiële ruimte voor een aanvullende betalingsregeling niet aanwezig is, maar een dergelijke afspraak wordt toch gemaakt, leidt dit tot nieuwe schulden. De deurwaarder dient hierop bedacht te zijn.

Naast een ontoereikend budget, hetgeen tot nieuwe schulden zal leiden, ligt er nog een ander gevaar op de loer. Indien niet met alle schuldeisers een regeling wordt getroffen, zou een aanvullende betalingsregeling namelijk tot benadeling van andere schuldeisers kunnen leiden. Benadeling van schuldeisers is een afwijzingsreden voor een dwangakkoord. Ook de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen kan daardoor mogelijk niet van toepassing verklaard worden.

Volgens de tuchtrechter, de Kamer voor gerechtsdeurwaarders, dient een deurwaarder de belangen van de debiteur ook mee te wegen.

In een tweetal hieronder gedeeltelijk geciteerde zaken gaf de Kamer voor gerechtsdeurwaarders de betreffende deurwaarder een tuchtrechtelijke tik op de vingers. Zo oordeelde de Kamer als volgt:

“De hiervoor beschreven gebeurtenis lijkt een bewuste omzeiling van de beslagvrije voet. Er vallen immers per 7 juli 2016 geen gelden meer onder het beslag in verband met de herberekening van de beslagvrije voet. Op basis van de (hoogte van de) thans geldende beslagvrije voet wist, dan wel behoorde de gerechtsdeurwaarder te weten dat de debiteur betalingsregeling, die via de werkgever liep, eigenlijk helemaal niet kon nakomen; deze betrof € 50,00 er week en dat komt maandelijks neer op meer dan € 200,00. Hoewel de hoogte van de beslagvrije voet een betalingsafspraak met de debiteur niet per definitie uitsluit, is het de verantwoordelijkheid van gerechtsdeurwaarder de belangen van de debiteur mee te wegen in de totstandkoming van een betalingsafspraak. En hoewel de debiteur ook een eigen verantwoordelijkheid draagt, had de gerechtsdeurwaarder in elk geval de consequenties van de afspraak met haar moeten bespreken. Onvoldoende is gebleken dat dat hier is gebeurd. De kamer is van oordeel dat de gerechtsdeurwaarder zich op dit punt schuldig heeft gemaakt aan zeer onzorgvuldig gedrag dat tuchtrechtelijk bestraft dient te worden.”

“Naar het oordeel van de kamer heeft de gerechtsdeurwaarder oneigenlijke druk op klaagster uitgeoefend door aan haar de brief van 11 november 2016 te versturen waarin wordt gedreigd met executiemaatregelen in de vorm van beslag op en het verkopen van haar inboedel, of haar auto indien zij niet voldoet aan een betalingsregeling van € 50,00 per maand. Dor aan klaagster, onder dreiging van beslag dat waarschijnlijk niets oplevert, een betalingsregeling aan te bieden waardoor het inkomen van klaagster, zoals de deurwaarder op dat moment wist of in ieder geval had kunnen weten onder de beslagvrije voet kwam te liggen, maakt de gerechtsdeurwaarder misbruik van recht. Dit leidt ertoe dat de klacht terecht is voorgesteld. Op grond van het bovenstaande acht de kamer termen aanwezig de gerechtsdeurwaarder na te melden maatregel op te leggen.”

Los van de voor deurwaarders getrokken grenzen aan de betalingsregeling, zie hierboven, ligt het voor de hand die lijn door te trekken naar financiële dienstverleners, zoals banken. Deze dienen immers gezien hun maatschappelijke rol zich ook het belang van de debiteur aan te trekken.